Henryk Adamczyk należy do grona rzeźbiarzy łęczyckich. Został zauważony na przeglądzie sztuki ludowej w 1975 roku. Tam otrzymał wyróżnienie. Zmotywowało to rzeźbiarza do dalszej intensywnej pracy.
W latach 70. i 90. XX wieku Adamczyk miał wiele wystaw indywidualnych, na których prezentowano szerokie możliwości twórcze artysty. Jedynie krótka przerwa w działalności artystycznej miała miejsce na przełomie lat 80. i 90. XX wieku, kiedy Adamczyk pracował w Niemczech. Po powrocie w dosyć szybkim czasie nawiązał współpracę z wieloma placówkami kultury i zaczął ponownie prezentować swoje prace. Szczególnie chwali sobie kontakt z Łódzkim Domem Kultury, Muzeum Etnograficznym w Łodzi. Chętnie uczestniczy w okazjonalnych konkursach, wystawach, kiermaszach i plenerach.
Wyjątkowo często rzeźbi Chrystusa Frasobliwego. Adamczyk chętnie też przedstawia wizerunki świętych: Piotra, Jana Nepomucena, Chrzciciela z barankiem na ramionach, Floriana, Franciszka, Józefa, Dominika i Jacka. Ważną część jego twórczości zajmuje Matka Boska: przedstawiana z różańcem lub przytulająca Dzieciątko, innym razem jako Matka Boleściwa- rozdarta cierpieniem nad synem zdjętym z krzyża, czy Matka Boska Żniwna- pomocnica związana ze zbiorem plonów.
Pozostając w tematyce rzeźby sakralnej należy wspomnieć o umiłowaniu do rzeźbienia przez artystę aniołów. Z wielką chęcią i ogromnym zaangażowaniem Adamczyk rzeźbi także diabła Borutę z łęczyckich legend, który ma w tradycji regionalnej aż kilkanaście wcieleń. Wśród realizacji tego tematu przez artystę należy wymienić: Borutę z błot- piskorza, zamkowego, górnika, szlachcica, hetmana, chłopa, piwosza, skarbnika, czarnego z Tumu i współczesnego diabła-chuligana.
Artysta sporą część twórczości poświęca na dokumentację życia regionu łęczyckiego. Wśród rzeźb o tematyce świeckiej należy wymienić postacie, często odziane w stroje łęczyckie, wykonujące typowe dla wsi codzienne zajęcia i praktyki świąteczne. Ilustruje przedstawicieli ginących zawodów, zachowania związane z obrzędami i zabawą. Rzeźbiarz zwykle przedstawia pojedyncze figury, choć wykonuje również sceny zbiorowe: wesele, oczepiny, kapela, czy szopka na Boże Narodzenie.
Oprócz rzeźb artysta wykonuje też barwne płaskorzeźby. Prace Henryka Adamczyka można rozpoznać po charakterystycznym kształtowaniu bryły, muskulaturze postaci, powierzchni rzeźb pokrytych fakturą. Twórca stosuje defromację, polegającą na wyolbrzymieniu głów i kończyn.
Rzeźby artysty znajdują się w zbiorach muzealnych, między innymi w Łodzi, Łęczycy, Wrocławiu i Toruniu. Spora liczba rzeźb Jego autorstwa znajduje się w prywatnych kolekcjach w kraju i za granicą.
Odznaczenia, nagrody:
- Zasłużony Działacz Kultury, 2002;
- Zasłużony dla Kultury Polskiej, 2011
Wystawy:
- Bóg się rodzi, Radomsko, 2011, wystawa zbiorowa;
- Idą Gody, idą, ŁDK w Łodzi, 2007, wystawa zbiorowa;
- Stajenka cicha, ŁDK w Łodzi, 2006, wystawa zbiorowa;
- Z drzewa czarowane, Łęczyca, 2002, wystawa indywidualna;
- Wystawa rzeźby Henryka Adamczyka, ŁDK w Łodzi i Łęczyca, 1974, wystawa indywidualna.
Konkursy:
- Motywy diabelskie w rzeźbie ludowej, 2001, I nagroda;
- Chrystus Odkupiciel, Sierpc, 1983, wyróżnienie;
- I Triennale Sztuki Nieprofesjonalnej, Wrocław 1976, wyróżnienie.
Źródła i bibliografia:
Henryk Adamczyk z Łęczycy, opr. Michał Świerszcz, https://www.maie.lodz.pl/pl/dzialy/zespol-dzialow-archeologicznych/wirtualne-muzeum/spotkania-z-etnografia/henryk-adamczyk/
Nagroda dla Henryka Adamczyka, 2012, https://leczyca.naszemiasto.pl/nagroda-dla-henryka-adamczyka/ar/c13-1571237
