Henryk Rokita (1930-2020)

H. Rokita wśród rędocińskich garncarzy zajmował czołowe miejsce. Wyróżniał się doskonałym opanowaniem rzemiosła garncarskiego nabytym przez wieloletnią pracę w warsztacie ojca, a potem w warsztacie własnym. Potrafił wykonać różnorodne naczynia: garnki, dzbanki, misy, dwojaki, durszlaki, ,,buńki” (szabaśniki), ozdobne talerze, donice, formy do ciast itp. Wiele z tych naczyń nie ma już nabywców wśród ludności wiejskiej, garncarz wykonywał je na konkursy, kiermasze sztuki ludowej oraz do zbiorów muzealnych. Z dużą łatwością i zręcznością toczył miniatury tradycyjnych naczyń głównie jako pamiątki dla odbiorców miejskich. Obok ceramiki toczonej, drugą dziedziną twórczości garncarskiej H. Rokity było rzeźbienie – lepienie figurek. Wykonywał charakterystyczne dla siebie figurki Chrystusa biczowanego, Chrystusa Frasobliwego, różne figurki przedstawiające sceny z życia wsi, postacie Żydów, grajków, kolędników itp. Do wyróżniających się figurek H. Rokity należą barany, niedźwiedzie, jeże, pokryte bujnym wiórowym runem. Naczynia i rzeźby H. Rokita pokrywał glazurą, ale z braku tejże produkował też ceramikę biskwitową.

Henryk Rokita uczestniczył od 1953 roku uczestniczył w wielu konkursach i wystawach. Były to konkursy i wystawy pokonkursowe w Iłży, Kielcach, Radomiu, Szydłowcu, Warszawie, Toruniu, Krakowie, Płocku, Rzeszowie, Lublinie i in. Rokrocznie uczestniczył w różnych kiermaszach, na Cepeliadach, na targach sztuki ludowej organizowanych zazwyczaj podczas krajowych i międzynarodowych festiwali folklorystycznych: Kazimierz Dolny, Płock, Warszawa, Kraków, Lublin, Kielce, Radom, Słupia i wiele innych.

Był zdobywcą wielu nagród, wyróżnień, dyplomów. Jego prace znajdują się we wszystkich ważniejszych muzeach etnograficznych i w muzeach typu skansenowskiego w Polsce: Radom, Kielce, Lublin, Warszawa, Toruń, Kraków itp. Trafiły także do zbiorów i kolekcji zagranicznych. H. Rokita był członkiem STL, stypendystą Ministerstwa Kultury i Sztuki, Cepelii i Muzeów. Zmarł 13 marca 2020 roku.